نادر ابراهیمی میگه:
من هرگز ضرورت اندوه را انکار نمیکنم،
چرا که میدانم هیچ چیز مثل اندوه روح را تصفیه نمی‌کند و الماس عاطفه را صیقل نمی‌دهد. اما میدان دادن به آن را نیز هرگز نمی‌پذیرم،
چرا که غم حریص است و بیشترخواه و مرز ناپذیر... هر قدر که به غم میدان بدهی، میدان می‌طلبد و باز هم بیشتر و بیشتر..

پ.ن: گمان میکنم هنوز جا دارید این غم . آن ته مانده خوشی را هم می‌تواند بنوشد. 

اما .. امان از امروز ، نه حوصله ی کاریست نه حوصله ی فکری 

تنها نشستن و هیچ کار نکردن را طلب میکنم ..